Rozdział 21

(Opowiada Ada)
Tak, jestem w moim domu. Cieszę się, ale też trochę mi smutno, że rozstałam się z resztą. Ale na szczęście spotkam się z nimi już niedługo :)
Przekroczyłam próg domu (dziwne, bo drzwi były otwarte)  i od razu skierowałam się do salonu. Zastałam tam mamę, która czytała jakąś książkę i tatę, zainteresowanego papierami, zapewne z pracy...
-Hej!- krzyknęłam
-Ada! Cześć córciu.- powiedział tata i podszedł, aby mnie uściskać
-Hej, a ty nie miałaś przyjechać jutro z Robertem?- zapytała zdziwiona mama
-A nie cieszysz się, że jestem?- zaśmiałam się
-Bardzo się cieszę :)
-A jak tam tato po delegacji?-zapytałam
-W porządku, tyle że was tam brakowało- odpowiedział, nalewając mi do szklanki soku
-Hhahaha no na pewno :)- uśmiechnęłam się
-Ale teraz to nacieszymy się, bo chyba nigdzie się nie wybieramy..- powiedziała mama
-No niezupełnie.. -zaczęłam niepewnie
-Hmm, o czym mówisz córeczko?- zapytał mój tata (Grzesiek)
-No bo ja z Robertem i jeszcze kilkoma osobami, wybieramy się na wakacje na Mazury.-odpowiedziałam
-Świetny pomysł! A na ile jedziecie?- zagadnęła mama
-2-3 tygodnie.. Mam nadzieję, że nie będzie wam przykro?
-No co ty córeczko, rozumiemy Cię.- uspokoił mnie tata
-To się cieszę, a teraz pozwólcie, ale muszę iść do pokoju się rozpakować i trochę odświeżyć.
-Leć kochana i wracaj szybko, bo chcemy się dowiedzieć jak tam było no i jakichś konkretów z Robertem.- zaśmiał się tata
-Okej, okej- odparłam i pomknęłam szybciutko do mojego pokoju
Kiedy weszłam, od razu walnęłam się na łóżko, "Achh jak fajnie znowu być na swoim łóżeczku"-pomyślałam. Po chwili wstałam, aby przewietrzyć pomieszczenie i udałam się do łazienki, żeby nałożyć jakiś dres. No tak DRES- jestem w domu i nie muszę się stroić, może się to wydać kontrowersyjne do mnie, ale uwielbiam chodzić po domu nieogarnięta ;D

Następnie zaczęłam rozpakowywanie. Po godzinie odetchnęłam z ulgą, gdyż skończyłam. Wówczas usłyszałam także, głos mamy:

-Aduuś! Chodź, obiad na stole!

-Już, już idę!-odkrzyknęłam i pędem zbiegłam na dół do kuchni

Tak, tak. Jestem głodna i dość dużo jem, chociaż i tak po mnie tego nie widać :D Ochh ta szybka przemiana materii. <3 No i do tego dochodzi jeszcze to, że moja mama gotuje najlepsze obiadki na świecie ;33

W kuchni wszystko było gotowe, a moi rodzice czekali.
-Jak ja za tym tęskniłam!- powiedziałam wchodząc do kuchni, po czym pocałowałam najpierw mamę, a potem tatę w policzek
-Dobra, dobra to siadaj już i jedz, bo i tak chuda jesteś.- powiedział tata i uśmiechnął się
Posłuchałam się i grzecznie usiadałam na krześle. Po skończonym posiłku, postanowiłam, że posprzątam i zrobię dla rodziców jakąś niespodziankę- ciasto. :) Na szczęście rodzice zaraz wychodzą na spotkanie z rodzicami Natki, gdyż od lat się już przyjaźnią.  Tak jak planowałam zaczęłam robić ciasto... Postawiłam na piernik, ale taki specjalny, pokazujący, że ich kocham... Wszystko przygotowałam i zabrałam się za robotę. Zanim się obejrzałam, a już je kończyłam. Końcowy efekt był taki:

Mam nadzieję, że się im spodoba ;) ...

(Opowiada Robert)

Pożegnałem się z Adą, ale na szczęście nie na długo, gdyż jutro jadę do niej na obiad :) Z chęcią zostałbym z nią, jednak muszę się też pokazać mojej mamusi. Nie ma co, bo trochę się stęskniłem.. Z resztą jak zwykle ;D Po kilkunastu minutach byłem już na miejscu.. Przede mną stał mój rodzinny dom:

  

Zadzwoniłem, a tu otworzyła mi moja siostra, Milena:

-Robertt!- krzyknęła i rzuciła mi się na szyję

-Hahahah, cześć Milenka. Też się stęskniłem.- odpowiedziałem śmiejąc się

-Właź i opowiadaj, co u Ciebie...

Zrobiłem tak, jak powiedziała moja sis. Zaprowadziła mnie do salonu oczywiście..

-No więc słyszałam, że masz dziewczynę- uśmiechnęła się

-A mam, mam. Musisz ją koniecznie poznać.- powiedziałem dumny

-No właśnie wiem. To opowiadaj wszystko o niej..- rzekła, a w jej oczach błysnęły jakieś promyki

Zawsze mnie to dziwi, gdyż ona lubi mnie słuchać, czy co? Ale spoko, może na prawdę jestem interesujący. xD 

-Okej, to tak.. Nazywa się Ada i ma 19 lat..

-Oo młodszą wyrwałeś. Ale jestem do niej starsza tylko o tok, to spoko :D - uśmiechnęła się, ale nie było to złośliwe

-Młodsza to młodsza, ale jest idealna.-uśmiechnąłem się na samą myśl o mojej ukochanej

-Zapewne jakaś jest fajna, bo nawet kiedyś jak byłeś z Anką to w takiej euforii nie byłeś- zaśmiała się

-No widzisz.. Same plusy...

I w taki sposób minęła nam cała godzina. Ja opowiadałem jej o mnie i Adzie, jak się poznaliśmy i wgl. jak to było z nami. Zauważyłem, że ją polubiła, chociaż wcale jej nie zna. Ale to działa tylko pozytywnie ;D

-Kiedy ją tu zaprosisz? Może jutro?-pytała podekscytowana

-Jutro nie, bo jadę do niej na obiad, ale pojutrze albo w tym tygodniu..

-No to świetnie braciszku, ale muszę Cię zasmucić..

-Ooo dlaczego?

-Bo muszę teraz wyjść na trening.

-A no tak, ta Twoja ukochana siatkówka.- uśmiechnąłem się

-Masz coś do mojej siatkówki?- zapytała udając wielkiego bohatera

-Tak mam..

Zaczęliśmy ze sobą żartować i w końcu ganiać się po całym domu. Jednak Ada miała rację, że mam coś z dziecka ;) Naszą zabawę przerwała nam.. mama, która pojawiła się w progu i widząc nas, jak się ganiamy to wybuchnęła gromkim śmiechem:

-Już dawno takiego obrazka nie widziałam, ale miło.. -zaśmiała się

-Heej mamuś!- krzyknąłem i podszedłem do niej

-No cześć syneczku, a gdzie Ada?- zapytała

-U siebie w domu przecież, a co stęskniłaś się?

-No wiesz, fajnie by było mieć taką synową..- uśmiechnęła się

-Oj na razie jeszcze poczekać musisz.

-Dobra, a kiedy przyjedziesz z nią tutaj?

-Druga Milena- zaśmiałem się- Nie wiem, a masz jakąś propozycję?

-Chociażby dziś, ale nie... Czekaj, ja za godzinę mam spotkanie, więc przyjdę dopiero wieczorem..

"No super, sam będę w domu.. I tak można miło spędzić czas w domu z rodziną.. Taaa, najpierw jedna ma trening, a druga spotkanie" -pomyślałem

-Halloo Robert jesteś tam?- z zamyślenia wyrwał mnie głos mamy

-Co? A tak, tak jestem..

-No na prawde zakochany..- zaśmiała się - A może jutro?

-Jutro nie, bo ja jestem do niej zaproszony na obiad.

-Aha to pojutrze. I problem rozwiązany..

Porozmawiałem z mamą jeszcze trochę czasu, a potem udałem się do mojego pokoju i zacząłem się rozpakowywać. Podczas tej czynności wpadł mi do głowy, genialny pomysł do zrealizowanie dzisiaj... Na pewno to rozweseli Adę..- rozmyślałem- Przecież sam nie będę siedział w domu...

(Opowiada Ada)

Właśnie siedziałam sobie z rodzicami w salonie i zajadaliśmy się moim ciastem..

-Nie ma to jak, Ada jest w domu, od razu jakieś ciasto..- uśmiechnął się tata

-Hahha, no widzisz, ale z mamą też nie masz co narzekać.. Przecież też robi, co?

-No oczywiście- uśmiechnęła się

Rozmawialiśmy cały czas o różnych rzeczach, ale w pewnym momencie usłyszałam dźwięk mojej komórki, dobiegający z mojego pokoju:

-O przepraszam Was, muszę na górę lecieć bo ktoś już się do mnie dobija.- zaśmiałam się

-To idź i jak chcesz to trochę się zdrzemnij, bo może zmęczona jesteś..

Wyszłam z pokoju i szybko pobiegłam schodami do mojego pokoju. Na łóżku leżał mój smartfon, na którego ekranie widniał napis: "Robert :**" Mimowolnie na twarzy pojawił mi się uśmiech:

-Hej kotku.-odebrałam

-No cześć misia. Co robisz?

-A właśnie się uśmiecham :)

-To, to wiem..- zaśmiał się

-Yyy.. skąd?- zapytałam zdziwiona

-A otwórz balkon, to się dowiesz..

Zrobiłam to, o co mnie prosił Lewy. A wtedy... przede mną stanął ON. 

-Właź głupku.-zaśmiałam się i od razu rzuciłam komórkę i skoczyłam do niego na ręce:

-Co Ty tu robisz? I w ogóle jak tu wszedłeś?

-Hhaha, chciałem ci poprawić humorek. Cieszysz się?- zapytał się, po czym  zamknął mi usta pocałunkiem

-Nawet nie wiesz, jak bardzo...- powiedziałam między pocałunkami

-To co robimy?- zapytał

-Hmmm nie wiem. Na dół nie możemy zejść, bo rodzice wrócili, więc zostaje nam siedzieć tu.

-Aaa to ja już mam plan...- zaczął 

Już chciał zdjąć ze mnie seterek, ale na to nie pozwoliłam:

-Kotek, nie możemy hałasować!- zaśmiałam się

-Oj tam, to postaramy się cicho.

-Lewy... Proszę Cię, mama zaraz wpadnie i zobaczysz, że wtedy będzie gorzej. 

-To wtedy będę myślał, co zrobić..

-Hhahah, nie!- wyrwałam się i stanęłam na środku pokoju

-Hmm.. ślicznie wyglądasz, jak się denerwujesz. A tak w ogóle to ładnie ci też w dresach.- uśmiechnął się

-Nie komplementuj mnie, bo to i tak nie zadziała.

-Oj kocieee, chodź na miasto jeżeli nie chcesz, robić czego innego.

-Okej, tylko w jaki sposób Ty zejdziesz?- zapytałam

-Hmm, teraz może sprowadzisz mnie normalnie, bo przed chwilą to się wdrapywałem :D

-Oh tak, mój Romeo , jesteś taki romantyczny *.*- zaśmiałam się

-Dla Ciebie wszystko.

Przebrałam się w to:

Okej, niby ma być prosto, bo wystarczy jego tylko sprowadzić na dół.  "Dobra Kochańska będzie dobrze. Sama w to się wpakowałaś, ale nie ma co panikować" - powtarzałam sobie, kiedy schodziłam z Lewym po schodach. Byliśmy prawie na samym dole, kiedy mądry pan Lewandowski potknął się na ostatnim schodku i z impetem upadł na mnie. Wybawicielem okazała się barierka, o którą oparłam się w porę. Mimo to, musiałam krzyknąć. Od razu usłyszałam z salonu zdenerwowany głos mamy: "Ada kochanie, co się stało?".

Szybko rzuciłam : " A nic strasznego, potknęłam się tylko". Kiedy to wymawiałam byłam spanikowana, ale też mało co, a bym wybuchła donośnym śmiechem, z resztą podobnie jak napastnik. Robert ledwo powstrzymywał się, więc dodatkowo  na wypadek, położyłam moją dłoń na jego ustach, przy czym równocześnie drugą ręką dawałam jemu znak, aby pośpiesznie pobiegł w stronę wyjścia. Resztą miałam się zająć ja. Dalej nic już się nie wydarzyło, a mój ukochany szczęśliwie i bez żadnych wpadek dotarł do drzwi. Ja weszłam do salonu i oznajmiłam rodzicom, że wychodzę na miasto, aby spotkać się z dziewczynami. Oczywiście nie było żadnego sprzeciwu. Opuściłam salon i pomyślałam, że plan praktycznie został idealnie wykonany, pomijając wybryk Lewego. Po chwili znajdowałam się za drzwiami mego domu, gdzie razem z Robertem zanosiliśmy się śmiechem. 

-Oo ciota moja kochana..- śmiałam się i pocałowałam go delikatnie

-Oj tam, za duża presja była..- usprawiedliwiał się

-Presja?! Jaka presja, powiedz kochanie od razu, że nie umiesz chodzić po schodach... No przyznaj, Lewy przyznaj...- podpuszczałam go

-Hhahah, tak i wiesz jeszcze nie umiem zakładać koszulek. Będziesz mi pomagała.- wziął mnie za rękę

-Z miłą chęcią- uśmiechnęłam się i ruszyliśmy dalej

Szliśmy cały czas w objęciach i śmieliśmy się. Robert na prawdę poprawił mi humor swoim przyjazdem. Jest cudowny. Najpierw zaszliśmy na lody, a potem zatrzymaliśmy się na małym ryneczku wokół, którego były różne sklepy itp. Przysiadliśmy na jednej z ławeczek:

-Kotku poczekaj chwilę, muszę coś załatwić.- powiedział Lewy

-Okej, ale tylko nie za długo.- uśmiechnęłam się

-No jasne, nie będzie długo.

Byłam bardzo ciekawa, jaka to sprawa.. Nie dopytywałam się jego teraz, bo zapewne potem mi powie o co chodziło. Kiedy on poszedł, usiadłam wygodnie na ławce i rozkoszowałam się czerwcowym słońcem, którego promyczki delikatnie pieściły moje długie nogi i ręce. Wypoczywałam tak już z jakieś dobre 15-20 minut. Nie ukrywam, bo trochę się już wkurzyłam, bo przecież miała być chwila. No tak w wersji Lewandowskiego "chwila lub nie za długo" znaczy godzina! Po chwili zobaczyłam jego, jak idzie z bananem na twarzy. Widocznie humorek bardzo mu dopisywał...

-Dłużej się nie dało?- zapytałam podirytowana

-A no wiesz, musiałem się dobrze zastanowić żeby dobrze wybrać.- powiedział i dał mi całusa w policzek

-A co takiego wybierałeś?

-To...- wówczas moim oczom ukazała się przepiękna bransoletka z serduszkami:

-To dla Ciebie. Podoba się?- zapytał

-Jest, jest... cudowna, dziękuję- odpowiedziałam i dałam jemu namiętnego całuska- A z jakiej to okazji?

-Od tak, przecież muszę dbać i starać się o moją ślicznotkę.- uśmiechnął się

-Hahha, muszę Ci powiedzieć, że gust to Ty masz świetny.

-No wiem, nawet widać to po Tobie.

-Pewnie.- zaśmiałam się

Resztę dnia spędziliśmy na spacerowaniu, a około 21 Robert mnie odprowadził do domu. 

-No to papa kotku i jeszcze raz dziękuję, ze ten wspaniały prezent i dzień.

-Ale nie masz za co dziękować. Zasługujesz na to.- powiedział i pocałował mnie, a ja opierałam się o ścianę domu

Lewy pociągnął wzdłuż mojego ciała swoje dłonie i zatrzymał je na talii:

-Kocham Cię, wiesz?- zapytał czule

-Wiem.  Dość często mi to mówisz z czego bardzo się cieszę.- uśmiechnęłam się i pocałowałam go

-To dobrze, dobra ja niestety muszę uciekać, dobranoc księżniczko.- powiedział i ostatni raz złożył swe aksamitne usta na mych, a ja marzyłam, aby ta chwila trwała wieczność

W końcu rozłączyliśmy się, a ja weszłam do mojego domu. Tam jedynie pokazałam się rodzicom, po czym udałam się do mojego pokoju. Po odświeżeniu położyłam się na łóżku i zaczęłam myśleć i analizować. co się wydarzyło przez ten magiczny czas Euro. Muszę powiedzieć, że to był wspaniały czas... A co do  prezentu od Lewego to jestem zachwycona. Nie spodziewałam się, że jest tak romantyczny i w ogóle, że zrobi coś takiego.. "No, no Lewus zaimponowałeś mi" -pomyślałam i zasnęłam...

/Hej, hej miśki! Dodaję kolejny rozdział :) Tak jest 1:56 w nocy, a ja go Wam dodaję... Mam nadzieję, że docenicie to jak się staram, chociaż nie mogę narzekać, bo widzę komentarze :** Bardzo się stęskniłam za Wami. Jednak zasmuca mnie fakt, że trochę brak weny.. i muszę was zarzucać takimi beznadziejnymi rozdziałami :/ 

Wczoraj 31 maj- urodziny Reusika <3 No więc składam mu życzenia: wszystkiego co naj naj lepsze, wspaniałych przyjaciół, sukcesów i żeby jak najdłużej został w Dortmundzie.! :**

Pozdrawiam :**